سپهر فضل و هنر شمس دین که شمس و قمر

جز از غبار درت توتیا نخواهد کرد

صفای نیت و صدق تو صبح اگر بیند

ز شرم دعوی صدق و صفا نخواهد کرد

برید باد بهاری به بوی نافه مشک

به عهد خلق تو فکر خطا نخواهد کرد

خجسته رای تو گویی ز روی لطف هنوز

نظر به حال پریشان ما نخواهد کرد

طبیب خلق تو دردی که در درون من است

به حسن تربیت آن را دوا نخواهد کرد

در تو ملجا فضل است و بنده جز به درت

به هیچ جای دگر التجا نخواهد کرد

اگر چه این قدرم خود محقق است که کس

به سعی کار خلاف قضا نخواهد کرد

ولی رضای تو جویم از آنکه می دانم

قضا خلاف رضای شما نخواهد کرد

گرفتم آنکه دعاگو برای ساز سفر

حدیث خیمه و اسب و قبا نخواهد کرد

قراضه ای که درین مدت از مسلمانان

ستانده است رهی تا ادا نخواهد کرد

یقین بدان که غریم مشنع بی شرم

به هیچ راه رهی را رها نخواهد کرد

محقری که بنامم مقرر است امروز

بوجه هیچ معامل وفا نخواهد کرد

روا مدار که حاجات بنده را به کسی

کنی حواله که دانی روا نخواهد کرد

جهان به کام تو بادا که بنده تا زنده

بود همیشه جز اینت دعا نخواهد کرد